صفحه نخست
سیاست
در جغرافیای قراردادیی كه نام ایران را برا آن نهاده اند، مردم از انتخاب در شیوه پوشش و زندگی محروم هستند و هیچ گونه حق انتخابی ندارند، بلكه برایشان به صورت رسمی و غیررسمی تدوین شده است كه چه بپوشند، چه بنوشند، چه بخورند و چه انتخاب كنند. اینک همین دولت از این مردم انتظار دارد تا در نمایشی بنام انتخابات شركت كنند و مردمانی كه خود حق تعین شیوه زندگی و سرنوشت خویش را در كنترل و در دست ندارند، اكنون باید رئیس جمهور، نماینده و شورا را انتخاب كنند، این در حالیست كه قوانین جمهوری اسلامی ایران با همه اصول دمكراتیك جهانی و اعلامیه جهانی حقوق بشر و در كل، با میثاق های بین المللی و تمامی معیارهای یك انتخابات آزاد و دمكراتیك در تناقض بوده و ضدیت دارد.
در ایران تحت سلطه جمهوری اسلامی ایران گزینه ای بنام انتخاب و انتخابات معنایی جدا از مفهوم واقعی انتخابات در عرصه جهانی را داراست. آنچه در جمهوری اسلامی مشهود است، انتصابات است، انتصاباتی که قطعا نتیجه آن به مذاق شخص خامنه ای و بعد از وی به مجلس خبرگان برمی گردد، همان اشخاصی که به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم دست پرورده “ک گ ب” می باشند، فلذا انتخا(نتصا)بات در جمهوری اسلامی تنها ابزاری جهت کسب مشروعیت در داخل و خارج و فی الواقع وسیله ای جهت قدرت نمایی در برابر دیدگاه جهانیان می باشد.
جهت روشن شدن بیشتر این موضوع به بررسی یک نمونه می پردازیم. در نمایش انتخابات ریاست جمهوری در ایران و بر اساس قانون اساسی، ملیت های تحت ستم ” كورد، عرب و بلوچ و … ” و همچنین اقلیت های دینی و مذهبی “زردشتی، مسیحی، یارسانی، مسلمانان سنی مذهب و شیعیان غیر دوازده امامی و … ” و همانا نیمی از كل جامعه كه زنان می باشند، به طور حتم و کلی از حق نام نویسی و كاندیدا شدن جهت احراز پست ریاست جمهوری محروم هستند و آنانی را هم كه از حق كاندیدا شدن برخوردار هستند، باید توسط هیات های نظارتی، تائید و از فیلترهای رژیم عبور كنند تا تایید صلاحیت شوند . حال با توجه به اینكه ملیت های تحت ستم در ایران، اقلیت های دینی و مذهبی و زنان از حق كاندیداتوری برای ریاست جمهوری محرومند، آیا شركت در نمایش انتخا(نتصا)بات جمهوری اسلامی، مهر تائیدی بر انكار هویت ملی كورد، بلوچ و عرب بودن و … نیست؟ شركت در چنین انتخا(نتصا)بات، همانا به مثابه قبول كردن انكار حقوق ذاتی زنان و اقلیت های ملی و دینی است. فلذا با درک و پذیرش این واقعیت، درک این مطلب نیز آسانتر می گردد که رژیم جمهوری اسلامی ایران تنها جهت بازار گرمی در تئاتر انتخا(نتصا)باتی خود می خواهد از ملت های تحت ستم، زنان و اقلیت های مذهبی بعنوان سیاهی لشكر سوءاستفاده كند و برای خود در اذهان عمومی و در عرصه جهانی كسب مشروعیتی ظاهری كند.
اختلافات اساسی موجود در بین سران رده بالای رژیم اسلامی ایران بر سر در دست گرفتن قدرت وجود دارد كه انکارناشدنی است، اما روحانی، رئیسی، احمدی نژاد و … همگی پرورش یافته از شیره های ظلم و ریشه های رژیم “اسلامی” ایران هستند و تفاوت بین این افراد و چهره ها را تنها در ظاهرشان باید دید نه در باطنشان. یكی در پایان خود را آبدارچی نظام معرفی می نماید و دیگری با لبخندی مضحك بر سر جهانیان شیره میمالد. در نهایت در جمهوری اسلامی چپ و راست و میانه، اصلاح طلب و تندرو و اصولگرا و … همگی در تلاش و تقلای حفظ رژیم هستند و در كل همگی بر یك نقطه مشترك كه ماندگاری رژیم است توافق دارند، چون بقای خود را در گرو بقای رژیم می بینند و بروز دادن و به نمایش گذاشتن اختلافات داخلی تنها در جهت گرم كردن تنور، سرد انتخابات است. خطوط و مرزهای حائل بین جریانات رژیم، خطوطی فرضی جهت تهییج مردم برای شرکت در نمایش های نبشته شده از سوی دولتمردان رژیم است نه خطوطی واقعی که نشانگر وجود اختلاف در تفکر، راهبرد، استراتژی و دیدگاه های آنها باشد. خطوطی که در دیگر ممالک مترقی و مدرن جهان در بین جریانات وجود دارد و به معنای وجود تفاوت اساسی در میان آنها می باشد.
در نظام جمهوری اسلامی که در نهایت همگان را به تمسک جوییدن به ولایت مطلقه فقیه و صدور انقلاب و اسلامیزم شیعی فرامی خواند، تنها ظاهری و فرضی است و در نهایت افراد نیز می توانند بدون توجه به هر اصلی در میان این دایره ها و خطوط فرضی حرکت نمایند و احمدی نژاد راستی یکباره به لوتر در جمهوری اسلامی بدل گردد. در این میان عده ای اپوزیسون نما مسئولیت بر دوش گماشته و گذاشته شده ای که عامدانه از طریق بزرگ جلوه دادن اختلافات مابین سران رژیم در تبلیغات انتخاباتی ڕژیم سهیم شده اند و دانسته یا ندانسته برطبل و كرنای نمایش انتخابات می كوبند و می دمند نیز قابل تامل اند. بازیگران نمایشنامه انتخا(نتصا)بات در ایران که عمدتا نویسنده این نمایشنامه نیز می باشند، همگی از سران وفادار به رژیم هستند و كارگردانی این نمایشنامه و بازیگردانی بازیگران نیز در كنترل علی خامنه ای است. در پایان تحریم گسترده و فعال نمایش انتخابات فریاد و اعتراضی است به بیش از سه دهه سركوب، كشتار، زندان و اعدام و این اعتراض و “نه” گفتن است به تمامی نابرابری ها.
منبع العربیه نت فارسی
مقاله بالا تنها بازتاب دهنده نظر نويسنده آن است.
