صفحه نخست
سیاست
كانون حمايت از خانواده جان باختگان و بازداشتي ها 28 مهر 93: فهیمه اسماعیل بدوی، معلم دبستان ابتدایی و دانشجوی ریاضیات در دانشگاه دزفول بود. در 7اسفند 1384، در حالی که 8 ماهه باردار بود، به همراه همسرش دستگیر و يك ماه بعد، دخترش سلما را در زندان اهواز به دنیا آورد. مقامات قضایی، سه شرط برای آزادی فهیمه مقرر كرده بودند: 300 میلیون تومان وثیقه، طلاق غيابي از همسر و عوض كردن نام كودك.
فهیمه شروط را نپذيرفت و به 15 سال زندان محکوم شد. همسر وي پس از يك سال اعدام شد اما فهيمه هشتمین سال حبس خود را می گذراند و سلما، تمام این 8 سال را بدون پدر و مادر سپري کرده است.
"آخرین دیدار" سروده ایی است به زبان عربی که توسط خانم سوزا الطایی از هم تباران فهیمه اسماعیلی سروده شده است.
این سروده توسط حامد کنانی به فارسی ترجمه شده است ،داستان لحظات غمگین اولین وآخرین دیدار مهندس علی مطوری با دختر خود سلماء است. این دیدار شبانه در یک سلول انفرادی در یکی از زندانهای اهواز صورت گرفته و شاعره از زبان نوزاد یعنی سلماء این دیدار را توصیف می کند.
سلماء نامی است که علی و فهیمه قبل از بازداشت برای دختر خود انتخاب کرده بودند.
سلماء در زندان بدنیا می آید و ماموران امنیتی قبل از اجرای حکم اعدام مهندس علی مطوری برای اولین و آخرین دیدار او را نزد پدرش می برند.
علی پس از رفتن همسر و دختر خود متوجه می شود که دستکش کوچک دخترش در سلول مانده است و بامداد که او را بالای چوبه دار می برند دستکش سلماء را در دستان خود داشت.
"آخــرين ديـــدار"
سروده ای از خانم سوزا الطایی،بر گردان به فارسی :حامد کنانی
********
مه غليظي شهر را در خود می پیچاند.
ترس ووحشت عجيبي... بر اندام پراکنده اش چيره شد.
گرگها از راه رسيده اند تا او را بربايند.
شب تاريك تيرگی خود را... بر فراز شهر گسترانده بود.
پدرم نماز آزادگی را خواند.
و بر شهيدان درودی فرستاد.
شروع به زمزمه سرودی کرد... سرودی که دو مصراعش... مرصّع به لؤلؤ ومرجان بود.
اما گرگها حلقه زدند... و اوزّان سرودش را بهم ريختند.
بعد ها،چشمان درخشانش... سرود را زمزمه کردند.
وهمگی در بحور ژرفناکش فرو رفتيم.
ودر ابيات سر فرازش مسکن گزيديم.
از مد وجزرقافيه های زيبايش گذشتیم.
ومن در أنجا ذوب شدم.
أن وقت که پدرم... شروع به بوسيدن دستهای لرزانم کرد.
در اغوشش دست پوشم را فراموش کردم.
***
در ان يخبندان مُخيف... جلاد با نگاه کشنده اش... مرا دلداری ميداد.
سکوت سنگيني بر سينه ام فرود آمد.
سلول پدرم عطر اگين بود.
عطر عجيبي داشت... بوئی که هرگز به مشامم نخورده بود.
اين بو ي غريب.... بوي بهشت بود.
آری بوی بهشت بود.... كه مرگ آن را بر فراز دليرانی می افشاند... که از بلندی دار نمی هراسند.
سکوت مرگبار وطناب دار... همچون اژده ها در پشت سر پدرم
مرعوبم کرد... تکانم داد... وبارها اعدامم کرد... وگاهی دلداريم میداد.
اما آغوش پدرم... احساس زيبایی داشت.
احساس برتری... بر تمام کائنات... به من القاء ميكرد.
مادرم « دلیر » نامی بود.
و پدرم برغم حلقه گرگها... چيزی در گوشش نجوا ميكرد.
نجوایی که من از درک آن عاجز بودم.
اما مادرم «فهيمه»... فهيم بود ودانا.
دیدار اولمان بود ... وانگار که ديدار آخرمان باشد.
***
در آن سيه شب... سعی ما جابجائی خاطره پدر بود... و بس.
تنها آرزوی مادرم... حفظ این امانت بود... و بس.
آه چه سنگين بود... اين تاريخ
آيا پدر... در سی بهارزندگی... اين همه تاريخ داشت؟
آه ...از روشنائی که با ما جفا کرد.. در نبود نور... تاریکی بر ما چیره شد.
در بازگشت به سلولمان،
ایستادگی، بر سکوت مادرم چيرگی داشت
سرما دستهای کوچکم را می آزرد... و پاهای کوچکم را فلج ميكرد.
مادرم غبار را از درختان... همیشه سر سبز نخل زدود،
و«شيله» اش را نذر کرد... تا پرچم انقلابيون ملتم باشد.
عبای مشکی اش را بر موج کارون نشاند...تا مشداخ تاريخ درخشانش را در آن بپيچاند
***
در آن بامداد... مادرم نهيبي کرد... وهمدردانش رااز گريه بازداشت.
مادرم خود را بزرگتر از گرگها ميديد... ولباس حُزن واندوه را در آن بامداد دريد.
لحظه ای... که جلاد دار را با لگد کوبيد.
نخلهای سر سبز "شنه" به احترام برخاستند.
زيبائی واُبهت جهان... هزاران بار مضاعف شد.
مادرم نگاهم را به آسمان کشاند.
آری ديدم که ماه تابان... در دامن مادرم سقوط کرد...و پدرم جای اورا گرفت.
تبسمی کرديم... دستپوشم در اغوش ماه بود.
شاد بوديم... که پدرم با ذلت نمرد.
*********
شيله: مقنعه یا رو سری عربی.
عبا : چادر.
مشداخ: قله ای است در سلسله تپه های الله اکبر در دشت آزادگان.
میسان: نام قدیمی دشت آزادگان.
شنه:نخلستانی است در کنار کارون.
