فیسبوک در ایران؛بازاری جدید برای بازار یابی سکس روسپیان و کلاهبرداران

رادیو فرانسه- در متنی که می‌خوانید عبارات و اصطلاحات توسط افرادی که ارسال شده را به عمد تغییر نداده‌ایم تا حال و هوا و "فرهنگ" دنیای موردبحث بهتر نمایانده شود. بدیهی است، انتشار مطلب به هیچ عنوان به معنای تأیید عمل نیست.

-ناظران-

  

تا پیش از انقلاب اسلامی ایران، کارگران جنسی ایران با این که از هیچ حق و حقوقی و امکانات بهداشتی برخوردار نبودند اما به نوعی پذیرفته شده بودند و حتی در برخی از شهرهای بزرگ محله هایی برای خود داشتند، مانند «شهرنو»ی تهران که محلۀ متعلق به کارگران جنسی بود. در سال‌های قبل از انقلاب، این محیط بسته اما در عین حال کم و بیش مجاز، فرهنگ و فضای خاص خود را داشت و با شخصیت‌ها و القابی چون «پری بلنده»، افسانه‌ها و تخیلاتی را پیرامون خود شکل می‌داد.

 

بعد از انقلاب اسلامی، یکی از اولین اتفاقاتی که در شهرهای مختلف ایران افتاد حمله به این محلات و نابودی آنها بود. حتی کسانی مدعی‌اند که اعدام انقلابی برخی از زنان روسپی را به چشم دیده اند.

در آغاز انقلاب، بسیاری از شخصیت های سیاسی که گاه مذهبی نیز بودند با حمله به این محله‌ها و نابودی‌شان مخالفت ‌کردند، اما "شور انقلابی" بر استدلالهای آنها فایق آمد.

می‌گویند هر چیزی که تقاضایی برای آن وجود داشته باشد، ناگزیر، و دیر یا زود عرضه خواهد شد. با موج زاد و ولد پس از انقلاب، ایران به یکی از جوان‌ترین جوامع جهان بدل شد. بدین ترتیب، «مملکت اسلامی» و «جامعه بی طبقه توحیدی» که برخی در رویای ساختن آن بودند، به جامعه‌ای انباشته از تقاضاهای جنسی بدل گردید که بازار کار کارگران جنسی را به سرعت رونق داد.

این پدیده که به طور زیرزمینی و با شتاب رشد کرد، در مرحلۀ نخست با دست به دست شدن شماره تلفن کارگران جنسی در میان محافل دوستان نسل جدید و جوانان ایرانی آغاز گردید و بعد، عرضه و تقاضا به حدی داغ شد که به گفتۀ بعضی شهروندان، می‌شد "با یک چرخ یک ساعته" در سطح شهرهای بزرگ، به آسانی به هدف خود رسید.

 

اما به ناگهان و با پیشرفت شتابان تکنولوژی در دنیای مجازی و به وجود آمدن پدیده‌ای به نام شبکه های اجتماعی، تجارت جنسی نیز تغییر مدار داد و به این شبکه‌ها وارد شد.

اولین نمونه های "بازاریابی" یا مشتری‌یابی خدمات جنسی در ایران به زمان پدر بزرگ شبکه اجتماعی امروزی، یعنی «یاهو 360» برمی‌گردد.

کارگران جنسی با بازکردن حساب‌های کاربری و انتشار چند عکس پرعشوۀ برهنه و نیمه‌برهنه، از مشتری‌ها «شارژ» تلفن همراه تقاضا می‌کردند.

معامله به همین راحتی جوش می‌خورد: شارژ تلفن همراه دریافت می‌شد، آدرس «مکان» تعیین می‌شد، پول هم که قبلا پرداخت شده بود. والسلام..

روند کار اول این بود که مثلا سال ها پیش در شبکه اجتماعی «یاهو 360» و بعدها در فیسبوک، خانم‌ها شارژ تلفن همراه را می‌گرفتند و کار تمام بود.

اما بعدها کسانی که اکثراً پسر بودند، عکس‌های صفحه‌های خانم‌ها را «سیو» می‌کردند و بعد صفحه‌های جعلی درست می‌کردند و کم‌کم بازار تقلب داغ شد.

به این معنا که کلاهبردار شارژ تلفن همراه را می‌گرفت و دیگر هیچ خبری از او نمی‌شد. البته باید بگویم هنوز هم تعدادی هستند که به این شکل کار می‌کنند اما تعدادشان

کم شده است.

نحوه تبدیل شارژهای تلفن موبایل به پول هم به این شکل است که خانم‌ها شارژها را نگاه می‌دارند و مثلا وقتی یک میلیون تومان شد به مغازه‌های خدمات و خرید و فروش موبایل می‌فروشند.

این بخش از کار هم شبکه خاص خود را دارد. مغازه‌هایی که این شارژها را می‌خرند مغازه‌های خاصی هستند و خانم‌ها غالبا به صاحبان این مغازه‌ها هم «یه حالی می‌دهند». خانم‌ها این شارژها را به فروشنده‌های ثابت می‌فروشند و مغازه‌ها هم معمولاً از خانم‌های ثابت این شارژها را میخرند.

آنهایی که به کشورهای خارجی مثل قطر و امارات می‌روند شبکه‌های بسیار مخوفی دارند که داستان آنها اساسا و به طور کامل متفاوت است.

من خودم شرکتی در خیابان میرداماد می‌شناسم که در کنار کار واردات لپ‌تاپ، در کار صادرات خانم به قطر هم هست

من تازه در فیس‌بوک یک حساب باز کرده‌ام و تا به حال از فیسبوک مشتری نگرفته‌ام. کسانی که مشتری‌ام هستند خودشان برایم مشتری‌های جدید پیدا می‌کنند و البته گاهی هم من با دوستانم در پارک‌ها می‌نشینم و مشتری خودش می‌آید.

من معمولا از مشتری‌هایم دویست‌هزار تومان می‌گیرم اما اگر سن‌شان بیشتر باشد قیمت را بیشتر می‌کنم، البته قیمت به چیزهای دیگری هم بستگی دارد.

من حدوداً ماهانه بیشتر از یک میلیون درآمد دارم، البته خیلی هم کار نمی‌کنم.