صفحه نخست
سیاست
” سال گذشته ۱۲۰۰ زن در معرض آسیب و خشونت خانگی قرار داشته اند واز ابتدای سال تاکنون ۸۰۰ نفر به این مراکز مراجعه کرده‌اند. ”
این آماری است که از جانب مقامات جمهوری اسلامی اعلام شده است. اما چنین آماری، که بیشتر به یک شوخی تلخ شبیه است، حتی یک هزارم خشونت علیه زنان را، حتی در همان سطح محدود خانواده ها، بیان نمیکند.
خشونت علیه زنان در جمهوری اسلامی مساله ای خانوادگی نیست، بلکه یک امر اجتماعی قانونی و نهادینه شده است. تجاوز شرعی به دختران خردسال تحت نام ازدواج بخشی از این خشونت قانونی است. محروم کردن دختربچه ها از بازی و ورزش و رقص و فعالیتهای هنری و فرهنگی، بخش مهم دیگری از خشونت سیستماتیک علیه زنان است. محروم کردن زنان از حق طلاق و حق سفر، حجاب اجباری، شلاق و سنگسار و قتلهای ناموسی به جرم “بی عفتی”، اسید پاشی بصورت زنان بدحجاب، تحقیر و توهین سیتماتیک علیه زنان از منبر و محراب و رسانه های حکومتی، … تمام اینها از مصادیق خشونت دولتی- قانونی علیه زنان در ایران هستند. خشونت علیه زنان در ایران امری شخصی و خانوادگی نیست، امری دولتی و ایدئولوژیک است. حتی خشونت خانگی علیه زنان خود اساسا معلول فرهنگ و قوانین پوسیده ای است که جمهوری اسلامی بجامعه تحمیل کرده است. مبارزه پیگیر علیه خشونت جنسیتی در ایران نمیتواند و نباید تنها به یک روز در سال و یا هر زمان فاجعه ای نظیر اسیدپاشی رخ داد محدود بماند. این یک عرصه همیشگی اعتراض و مبارزه نه تنها در حمایت از حقوق زنان بلکه در دفاع از همه مردم ایران است.
