خرمشهر(محمره) 25 سال پس از پایان جنگ / فاطمه جمال‌پور

کوی «آریا» محله اعیان‌نشین خرمشهر تا پیش از سال 59 بوده است. خیابان‌های کوی عریض است و درختکاری‌شده. در اطرافش خانه‌هایی با زیربناهای چندصد متری واقع شده‌اند؛ خانه‌هایی با سنگ‌کاری‌هایی که هنوز هم می‌توان از لابه‌لای جای گلوله و ترکش‌ها آثاری از زیبایی آنها را دید. خانه‌ها در حیاط ندارد و تکه‌ای آهن که با پارچه، گونی و چیزهای جورواجور پوشانده شده سعی دارد نقش در ورودی را در آستانه حیاط‌ها بازی کند. خانه‌ها در ورودی و اتاق هم ندارند و تکه‌پارچه‌ای به‌جای در اتاق‌ها و در ورودی قرار گرفته است.

صالح یکی از پسرهای کوچه است. پوستی سبزه تند دارد و چروک‌های عمیق بر صورتش جا گرفته، دستانش زمخت و پینه‌بسته است. می‌گوید: متولد 64 است و شغل آزاد دارد؛ بنایی، کارگری و... صالح هم‌سن‌وسال من است اما چروک‌های صورت و پینه‌های دستش حکایتی متفاوت دارد.

صالح می‌گوید: «مشکل مردم بیکاری است.» می‌پرسم: «تصرفی بودن خانه‌ها مشکلی برایتان ایجاد نکرده است؟» پاسخ می‌دهد: «نه اینجا همه‌اش تصرفی است جز آن خانه در قرمزه و آن خانه آجری بزرگ بقیه‌اش همه تصرفی است و جز آب که خراب است و همه مجبورند آب بخرند، گاز که نداریم مشکلی نداریم. برق هم که رایگان است.»

پسر دیگری ما را به خانه‌شان دعوت می‌کند. وارد حیاط می‌شوم. گویی قبلا کف حیاط سنگفرش بوده است. این را می‌توان از جابه‌جا سنگفرش‌هایی که باقی مانده‌اند فهمید و روی تکه‌هایی که از حیاط پتوهای مندرس خیس انتظار خشک شدن را می‌کشند. حمزه پدرش را صدا می‌زند. او می‌آید و سر درددلش باز می‌شود. آقای کریمیان‌فرد پیرمردی ریزنقش و سیه‌چرده است با موهای فر خاکستری که انگار پرده‌ای از خاک بر سرش کشیده شده است. می‌گوید: من زمان جنگ در شهرداری خرمشهر کار می‌کردم و خانواده‌ام خرمشهر بودند بعد مشکل پیش آمد از شهرداری درآمدم و الان بیکارم و این وضعیتم است. (اشاره می‌کند به خانه)

‌ چرا از شهرداری آمدید بیرون؟

«همسرم عمل داشت به همین خاطر از شهرداری زدم بیرون، بعد شهردار عوض شد من را نخواستند من بیکار شدم. الان هم 10 تا بچه دارم که پنج‌تایشان پسر است. قبلا در همین کوی آریا در دوطبقه‌های لب شط بودیم اما بعد صاحبش آمد و آمدیم اینجا. خدایی‌اش را بخواهید خیلی محترمانه با ما برخورد کرد، گفت هر وقت خواستید تخلیه کنید. الان خانمم ناراحتی قلبی دارد و دیگر نمی‌تواند در بیمارستان کار کند در خانه مردم کار می‌کند، توان ندارد من هم دنبال پلاستیک و چیز میز در زباله‌ها می‌گردم. نه یخچال داریم نه هیچی.»

ادامه می‌دهد: «رفتم شهرداری دنبال سوابقم. خیلی گشتند توی بایگانی، نوشتند و فتوکپی گرفتند 10سال هم بهم تعلق گرفت که تو جنگ هم بودم، نوشتند رفت تهران، اما نه پولش را داشتم نه می‌توانستم بروم دنبالش و کسی هم کمک نکرد.»

‌ الان بزرگ‌ترین مشکلتان چیست؟

«مشکلات ما بابا، این است که از اینجا باید یک ساعت بروم تا کارخانه یخ برای یک قالب یخ در ظهر گرما تا بچه‌هایم آب خنک داشته باشند بخورند. مشکلات ما بیکاری است مشکلات ما این است که هیچی نداریم هیچی.»

دعوتم می‌کند به داخل خانه. یاالله گویان وارد می‌شویم. خانه‌های اینجا پنجره ندارند، اگر پنجره داشته باشند شیشه ندارند و باز هم تکه‌های پارچه و کارتون میهمان پنجره‌ها شده، من به گرمای تابستان و سرمای زمستان فکر می‌کنم. اینجا هم خانه خلاصه می‌شود در اتاق‌هایی که با پتوهای مندرس فرش شده‌اند، چندتایی رختخواب چرک، یک پیک‌نیک و چندتکه‌ای ظرف، باور تابستان خرمشهر بدون کولر خیلی دشوار است. آقای کریمیان مرا در خانه می‌چرخاند، می‌گوید: «دیدی بابا ما هیچی نداریم، هیچی» و بغضش در گلویش می‌شکند و اشک‌هایش سرازیر می‌شود، بغضم می‌گیرد، از گریه پیرمرد از هیچ.

می‌گوید: «بابا بچه‌هام بیکار هستند دوتاشان عروسی کردند من مانده‌ام با مشتی که کوچک هستند الان واقعا مشکل است اینها را می‌بینی (اشاره می‌کند به پتوهای حیاط) همه را در زباله‌ها جمع کردم و شستم برای زمستان که سرد می‌شود، هیچی نداریم بابا هیچی. بابا خیلی‌ها آمدند نوشتند، عکس گرفتند آمدند رفتند اما هیچی نشده هیچی.»

از شهرک دور می‌شویم و در شهر می‌چرخیم. اینجا انبوهی از مشاغل کاذب وجود دارد، بنزین‌فروشی، آب‌فروشی، سیلندر گازفروشی، فلافل‌فروشی.

خانه پرشده از مبلمان‌های قدیمی، عکس‌های یادگاری و... همه چیزهایی که حکایت از شکوه و رفاه گذشته دارد؛ گذشته‌ای که حالا تنها در خاطرات جای دارد. حمید تعریف می‌کند که به سفارش پدربزرگش کلی هند را گشته تا یک پنکه انگلیسی پیدا کرده و آورده برایش. از چوویت درباره جنگ می‌پرسیم، شروع به صحبت می‌کند: حرف‌هایش درباره شیخ خزعل است و انگلیسی‌ها. کمی طول می‌کشد تا متوجه شویم درباره جنگ جهانی دوم حرف می‌زند و آن زمان ناخدا بوده است.

چوویت می‌گوید: «جنگ ایران و عراق که همین آخری‌ها بوده است و بعضي خرابی‌ها را ساخته‌اند و بعضی نه اما هرچه داریم مال قبل از آن است.» اما مهسا نوه او که کارشناسی‌ارشد روانشناسی اجتماعی است و تازه از بمبئی هند به خرمشهر بازگشته است می‌گوید: «مردم همه چیزشان را از دست داده‌اند. رفتند و با دست خالی‌تر برگشتند. خیلی‌ها عزیز از دست دادند به نظر من اساسی‌ترین مشکل، مشکل اقتصاد است واقعا من به چشم می‌بینم که این شهرها هیچ رونقی ندارد. وقتی وارد شهر می‌شوی دلت می‌گیرد. افسردگی را در چهره مردم احساس می‌کنی، در بعضی خیابان‌ها، در جهت مخالف پل باور نمی‌کنی در این خیابان‌ها آدم زندگی می‌کند. حفره‌های عمیق وسط خیابان‌ها وجود دارد، انگار خمپاره را درآوردند از وسط خیابان. ظاهر شهر که وارد می‌شوید سالم است، توریستی که از شهر دیگری می‌آید می‌گوید وای چقدر قشنگ است، اما در واقع ظاهر بزک‌شده است و کافی است کمی به کوچه‌پس‌کوچه‌ها بروی تا آثار جنگ را به وفور ببینی. می‌دانی هم ظاهر شهر بازسازی نشده است هم دل مردمش. واقعا دلمردگی را در چهره مردم می‌بینی، همه جوان‌ها بیکار هستند، بیکاری اعتیاد می‌آورد، مزاحمت خیابانی می‌آورد، امنیت پایین می‌آورد. امکانات شهری در اینجا بسیار کم است. مرکز مشاوره و پزشک، خوب نیست. فقر فرهنگی داریم. اما هیچ کاری انجام نمی‌شود. برای فقر فرهنگی چه‌کار کرده‌اند؟ چند فرهنگسرا داریم؟ چند کتابخانه؟ در واقع هیچ.»

به شهر برمی‌گردیم. شاهین یکی از جوان‌های بازار با ما همراه شده است تا محله‌های محروم را به ما نشان دهد. می‌گوید شما دارید برای شهر ما کار می‌کنید. مقصدمان گلزار شهدای شهر است. زمین‌های اطراف گلزار شهدا هیچ نشانی از آبادانی ندارند. اطراف گلزار شهدا را انبوهی از تل‌های آوار احاطه کرده است. در نزدیکی گلزار شهدا محله داوودیه است. اینجا بیش از هر چیز نخاله ساختمانی، تل‌های آوار به چشم می‌آید. کمی جلوتر می‌رویم، میان منازل مسکونی دریاچه‌ای از فاضلاب تشکیل شده است؛ در فاصله‌ای کمتر از 500متری گلزار شهدایی که جانشان را برای خرمشهر داده‌اند.

شاهین می‌گوید: «احمدی‌نژاد آمد اینجا و قول داد آب شیرین وارد شهر می‌شود. طرح را افتتاح کرد مردم همه در انتظار ورود آب بودند. قرار بود در ساعتی مقرر آب شیرین وارد لوله‌ها شود. اما این اتفاق نیفتاد حتی تا مدتی مردم می‌گفتند آب بهتر شده، اما واقعیت این بود که آب هیچ تغییری نکرده است.» می‌گوید: بعد از مدتی مردم عصبانی از وعده‌ای که وفا نشد راهپیمایی کردند و تانکر‌ها چند هفته‌ای آب شیرین رایگان را در شهر توزیع می‌کردند اما تانکرها هم بعد از مدتی جمع‌آوری شدند.» احمدی‌نژاد در سال 90 برخلاف رسم هرساله حضور رییس‌جمهور در مسجد خرمشهر به خرمشهر نرفت و شاید دلیلش بدعهدی‌اش با مردم این شهر بود. او از شورای شهر گلایه می‌کند. از اینکه قرار است کسی شهردار شود که قبلا توسط شورای شهر پیشین به خاطر فساد مالی استیضاح شده است.

بعد از داوودیه راهی «زمین‌شهری» می‌شویم. زمین‌شهری یکی از محله‌هایی است که پس از جنگ ساخته شده اما بافتش هیچ حکایتی از تروتمیزی و نوسازی ندارد؛ خانه‌های نقلی پیش‌ساخته‌ای که متولی واگذاری‌شان بهزیستی بوده‌اند. کمی آن‌سوتر در جوار مسکن‌های مهر دو خانه قرار گرفته‌اند که به زحمت می‌توان آنها را خانه نامید. میان دو خانه را دریاچه فاضلاب پر کرده است. وارد خانه می‌شویم باز هم حکایت پارچه‌هایی است که جای در و پنجره را گرفته‌اند و روایت فقر. سجاد صاحبخانه ماهی‌فروش است و این خانه هم تصرفی. همسرش زیبایی جنوبی دارد و چشم و ابروی مشکی‌اش از میان چادر، چشمگیر است. می‌پرسم می‌آیی صحبت کنیم؟ جواب می‌دهد: «آخر من عرب هستم.» می‌پرسم: «مشکلات شما چیست؟ شروع به صحبت به زبان عربی می‌کند. همسرش به ما ملحق می‌شود. می‌گوید: جاده را که ساختند فاضلاب جمع شد. سه‌ماهی خانه‌مان را تا نیمه دیوارها فاضلاب گرفت زندگی‌مان از دست رفت. اشاره می‌کند به رد فاضلاب بر دیوارها که باقی مانده است. خانه مجاورمان برادرم ساکن بود. زن و بچه‌اش قهر کردند و رفتند و بعد هم وسایل خانه‌اش غارت شد. می‌گوید: «نماینده شهر آمده بود بازدید از مسکن‌مهر آن وقت‌ها که خانه‌مان را فاضلاب گرفته بود. گفت من فردا تانکر می‌فرستم فاضلاب را بیرون بکشند و رفت و پشت سرش را نگاه نکرد. بعد کف خانه را بالا آوردم آنقدر که سرم به سقف می‌خورد حالا اشاره به کوتاهی سقف می‌کند و گردن‌های خم‌شده ما. می‌گوید: رفتم برای مسکن‌مهر، گفتند باید هفت‌میلیون‌تومان بدهی اگر من این پول را داشتم که حالا این وضع زندگی‌ام نبود. از سجاد خداحافظی می‌کنیم. در دیوار خانه سجاد عکس امام نقاشی شده با این جمله که «بازسازی را هم جدی مثل جنگ بدانید.»
منبع:روزنامه شرق