صفحه نخست
سیاست
با موافقت خامنه ای و سپاه، حسن روحانی رئیس جمهور جدید رژیم شد و رسانه های حکومتی این پیروزی تاریخی و حماسه ملی را به یکدیگر تبریک میگویند. سران حکومتی با خشنودی قابل درک، این انتخابات را نشانی از مشروعیت مردمی نظام معرفی کرده و در همین راستا، یکی از تحلیلگران حکومتی نوشت که "حماسه انتخابات نشان داد که نظام رأی مردم را محترم می شمارد و بنابراین، ادعای تقلب چهار سال پیش دروغ بود. این انتخابات همچنین نشان داد که مردم به نظام وفادارند و تنها راه بهبود وضعیت خود را در درون همین نظام میدانند."
اصلاح طلبان حکومتی نیز که با عدم ورود خاتمی به انتخابات و سپس حذف رفسنجانی از صحنه، همه درب ها را بروی خود بسته میدیدند سرانجام به گزینه ولی فقیه تن داده و با حمایت از روحانی تلاش کردند تا وی را کاندیدای خود معرفی نموده و مشی اصلاح طلبی و تکیه بر صندوق های رأی را زنده نگاه دارند. اکنون نیز با شرکت در جشن و شادمانی رژیم و تأیید رقم ساختگی 35 میلیون رأی دهنده، تلاش میکنند تا خودشان را برنده اصلی این نمایش معرفی کنند.
هم رژیم و هم اصلاح طلبان حکومتی سعی میکنند تا از این "حماسه ملی" برای عقب راندن اپوزیسیون ساختار شکن استفاده کرده و با کمک گیری از رسانه های مهم و حامیان بین المللی، نمایشی مانند "حماسه دوم خرداد" شانزده سال پیش براه بیندازند.
در فضای کنونی و با توجه به حجم تبلیغات رسانه ای رژیم و اصلاح طلبان حکومتی، فعالان سیاسی باید هشیار باشند و از کمک رسانی به سناریوهای رژیم جلوگیری نمایند. جاانداختن حسن روحانی و معرفی او بعنوان سمبل آرزوهای مردم ایران و جشن گرفتن پیروزی وی، نشانی از عدم درک صحیح از نظام ولایت فقیه و باندهای حاکم بر کشور و جایگاه اصلاح طلبان در جهت حفظ نظام است. این نمایش هدفی بجز مشروعیت دادن به رژیم و ادامه حیات این حکومت نداشته و ندارد.
هدف رژیم
هدف خامنه ای و جناح حاکم، از رئیس جمهور کردن حسن روحانی چیست؟ آیا رژیم تغییر مسیر داده و درجهت برآورده ساختن نیازهای اقتصادی مردم و بازکردن فضای سیاسی کشور حرکت خواهد کرد؟ یا اینکه رژیم در صدد تکرار سناریوی دوم خرداد 16 سال پیش بمنظور کاستن از فضای انفجاری در کشور و فریب مردم ایران و جامعه بین المللی است؟
چالش های اصلی رژیم یعنی ورشکستگی اقتصادی، بحران های سیاسی و اجتماعی، شرائط انفجاری در کشور و گرسنگی و فقر مردم با تحریم های اقتصادی گره خورده اند و برداشتن تحریم ها نیز منوط به سازش هسته ای است. بنابراین، آیا رژیم به نقطه بن بست کامل رسیده و با ریاست جمهوری روحانی، بدنبال سازش هسته ای و پایان دادن به تحریم هاست یا اینکه رژیم با این کارت جدید، تنها در صدد جلوگیری از تحریم های جدید، خرید وقت، و دستیابی به سلاح هسته ای است؟
سازش هسته ای و حل مشکلات مردم به تصمیم خامنه ای و سپاه بستگی داشته و دارند و رئیس جمهور جدید هیچ نقشی در این زمینه ندارد. اگر رژیم و در رأس آن خامنه ای بدنبال حل مشکلات مردم و سازش هسته ای بود، ماهها و سالهای گذشته میتوانست گامی در این جهت بردارد و نشانه ها و آثار این تغییر مسیر را میبایست در سیاست های دیگر رژیم در داخل کشور، در منطقه و در مذاکرات هسته ای مشاهده میکردیم. اما برعکس، همه نشانه ها و شواهد منجمله سرمایه گذاری های کلان در پیشبرد برنامه هسته ای، دخالت تمام عیار در سوریه، بی اعتنائی به نیازهای اساسی مردم از قبیل دارو و غذا و همچنین وقت گذرانی در مذاکرات هسته ای و قبول تحریم های کمرشکن نشان میدهد که رژیم تمایلی به تغییر سیاست های کلان خود نداشته و ندارد.
این نظریه که ریاست جمهوری روحانی به معنای سازش با غرب و سرکشیدن جام زهر هسته ای است با هیچکدام از سیاست ها و اقدامات دیگر رژیم همخوانی ندارد و از اینرو میتوان گفت که رژیم بیش از هرچیز درصدد تکرار سناریوی سال 2003 یعنی مذاکرات بی پایان هسته ای با غرب همراه با توافقات حداقل بمنظور فریب جامعه بین المللی و خرید وقت در جهت تکمیل ساخت بمب اتمی است.
اگرچه رژیم ایران با این مانور، یک پیروزی تاکتیکی بدست میآورد اما قادر به تکرار سناریوی تکراری خاتمی و هشت سال فریب مردم ایران و جامعه بین المللی نخواهد بود زیرا بحران های عمیق اجتماعی و اقتصادی پاسخی فوری می طلبند و رژیم قادر به فریب مردم برای مدتی طولانی نخواهد بود.
از طرف دیگر، شرائط کنونی پرونده هسته ای با سال 2003 که روحانی مسئولیت مذاکرات را بعهده داشت کاملا متفاوت است و با توجه به نزدیک بودن رژیم به نقطه بدون بازگشت در مسیر ساخت بمب اتم، آمریکا و اروپا وارد بازی رژیم برای مذاکرات بیهوده یا توافقات مرحله ای بی خاصیت نشده و تا زمانیکه رژیم برنامه هسته ای نظامی اش را آشکار نکرده و آنرا تعطیل نکند، تحریم های بین المللی هرگز لغو نخواهند شد.
از این رو، کارت فریب خامنه ای چه در داخل کشور و چه در رابطه با جامعه بین المللی، برد زمانی بسیار محدودی داشته و اعتبار آن بسیار زود به پایان خواهد رسید.
ژست اصلاح طلبی از طرف روحانی و قولهای وی درجهت برآورده کردن نیازهای جامعه، باعث تشجیع مردم و افزایش حضور آنان در صحنه و اعتراضات صنفی و اجتماعی میشود و خطرات امنیتی جدی رژیم را تهدید خواهد کرد.
یکی از مهمترین ویژگی های نظام ولایت فقیه و وجه تمایزش با دیگر دیکتارتوری های جهان معاصر، شیادی و فریب مردم است و در این زمینه از باورهای مذهبی گرفته تا نعره های ضد امپریالیستی بغایت استفاده میکند. نمایش انتخابات کنونی و بیرون آوردن روحانی از صندوق، آخرین نمونه از این شیادی برای فریب مردم ستم زده ایران است. وظیفه هر روشنفکر و فعال سیاسی در شرائط کنونی، افشای این فریب و مقابله با فضای سنگین کنونی است.
