صفحه نخست
سیاست
9 مارس 1908 در فوتبال ایتالیا یک روز خاص است. روزی که جمعی از روشنفکران و هنرمندان غیر ایتالیایی در در رستوران L’Orologio ، گرد هم آمدند تا ایده ای را در قالب یک باشگاه به دنیا ارائه دهند. از همان ابتدا نام اینتر ناسیوناله را برای او انتخاب کردند تا نشان دهند هدفشان برابری فارغ از نژاد و ملیت است. موضوعی که بنیان اینتر را تشکیل داد، جایی که تنها استعداد مطرح بود و رنگ پوست و جغرافیای تولد کوچک ترین اهمیتی نداشت.
اینتر میلان افتخارات و اساطیر بزرگی را به خود دیده است. بزرگانی چون فاکتی، برگومی، جوزپه مه آتزا، پالیوکا، تولدو، روبرتو باجیو، رونالدو، ایوان زامورانو، یورگن کلینزمن، روبرتو کارلوس، لوتار ماتئوس، فابیو کاناوارو ،دنیس برگکمپ و اسطوره وفادارشان خاویر زانتی، همه این نام ها تنها بخش کوچکی از بزرگانی هستند که قدم به چمن استادیوم خانگی این تیم گذاشته اند. اما در این سالها اینتر میلان همواره به سنت های مهم خود پایدار بوده است. نراتزوری ها در تاریخ حالا 110 ساله خود رکورد دار جذب بازیکن از ملیت های مختلف هستند و از این حیث در میان تیم های پر افتخار یک رکورد بی نظیر دارد. 48 ملیت مختلف پیراهن این تیم را در طول تاریخ به تن کرده اند تا به همگان ثابت کنند این باشگاه همیشه به سنت ها و آرمانهایش وفادار است.
