​کشتی های عرب / مقاله سمير عطاء الله/ترجمه مهدی همدانی

درک کردن وضعیت و قضیه دکتر نوری المالکی بسیار آسان است. یک سیاستمدار، دارای بیوگرافی درخشان، دارای نیت خوب، با استعداد بالا که می خواست رویای یک عمر را برای خود و کشورش محقق کند. هنگامی که سیاستمداری درجه اول، و یا نادر باشی، بیش از یک رویا نخواهی داشت و آن هم: برپایی دولتی قانونمند.

آقای دکتر درک کرد که این رویا چندان آسان نیست، بنابراین از مهم ترین سیاستمداران در جهان کمک خواست: رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا. به همین منظور دو بار شخصاً با پرزیدنت باراک اوباما در کاخ سفید ملاقات کرد. اما چاره چیست اگر بادها همیشه بر خلاف جهتی که کشتی ها می خواهند، شروع به وزیدن می کنند؟ پس از یک دهه حاکمیت قانون و دوران بادهای نا خواسته، پارلمان عراق به مردم این کشور گفت که نتایج رنجی که «دولت قانون» به رهبری آقای دکتر، کشیده شده است، هدر رفتن یک تریلیون دلار، و از دست دادن شهر موصل است که فقدان آن منجر به برپایی دولت «داعش» از جلگه های عراق تا دشت های سوریه شد.

اما آقای دکتر چگونه این دو فاجعه را درمان کرد؟ سوار یک هواپیما شد و به ایران سفر کرد. آیا ایران آمادگی دارد از مردی حمایت کند که دولتش او را به هدر دادن یک تریلیون دلار و از دست دادن موصل متهم می کند؟ آقای دکتر به جای این که پاسخ اتهامات وارده از سوی دولت خود را بدهد، از هواپیما پایین آمد و عربستان سعودی را متهم کرد که در پشت تمامی شرارت های دنیا، از ۳۵۰ هزار کشته و ۱۰میلیون آواره در سوریه گرفته، تا مقابله با پیش روی حوثی از صعده تا باب المندب است.

اجازه بدهید به شما بگویم که قساوت عمده در تمام این ماجرا کجاست. نه در هدر رفتن یک تریلیون دلار از نان و برنج عراقی ها است، و نه در از دست دادن پایتخت شمال به دولت داعش است؛ بلکه در کشوری است که افکار عمومی جهان عرب در آن با دو فاجعه، یا دو رسوایی تاریخی، آن هم با این حجم بزرگ مواجه شد.

مدارس آنروا به علت نیاز داشتن به ۲۳ میلیون دلار بسته شدند (عربستان سعودی آن را پرداخت کرد). میلیون ها عرب تحت خط فقر زندگی می کنند. بغداد در آن تابستان معروف خود فاقد آب و برق است. و ما به یک تریلیون دلار به عنوان یک شکست تصادفی می نگریم در حالی که به اندازه یک سوم بدهی آمریکا است.

یک بار از شیخ خلیفه بن زاید درباره صندوق سرمایه گذاری امارات متحده عربی سؤال کردم و گفتم که در حدود یک تریلیون است. مؤدبانه پاسخ داد: «اما ۸۰۰ میلیارد است». با سبکی گفتم: «یعنی تقریباً یک تریلیون». مجدداً و کاملاً مؤدبانه تصحیح کرد: «تفاوت ۲۰۰ میلیارد رقم اندکی نیست. این ها اموال ملت ما است»

رئیس «دولت قانون» به کشور و ملت و دولت و پارلمان خود پشت کرد و به ایران رفت، تا علل وخامت اوضاع این ملت را برای جهان توضیح دهد. هیچ توجهی به آمار و جزئیات ساده نکرد. مانند تحویل موصل به «داعش». مانند سرپوش قانونی برای بزرگ ترین عملیات فساد در تاریخ. اهل موصل آرزو داشتند که در سخنرانی او حاضر بودند تا برایش کف می زدند. و اهل بغداد نیز آرزو داشتند برای او شعار می دادند: دکتر با جانمان …