پارسینه- آسیبشناسی اجتماعی زنان همواره یکی از معضلات اصلی کشور بوده است. از قدیم الایام تا نون از اعتیاد گرفته تا زندگی در خانههای مجردی و روسپیگری زنان همیشه پشت غبار مصلحتاندیشی پنهان شده و شاید هم برای شکسته نشدن حرمتها در جامعه همواره آمار درستی از زنان بزهکار در دست نیست.
اما در میان این قحطی آمار سال گذشته بود که مدير كل امور آسيبديدگان اجتماعي سازمان بهزيستي كشور با اشاره به كاهش متوسط سن زنان تن فروش در كشور، گفت: در چند سال اخير سن اين زنان همواره با كاهش مواجه بوده است و در سال 89 تا 90 نيز ميانگين سني اين زنان يك سال كاهش يافته است.
دكتر حبيب الله مسعودي فريد همچنین اعلام کرد : بر اساس آمارهاي مراكز بازپروري سازمان بهزيستي 10 تا 12 درصد زنان خياباني متاهل هستند و اغلب آنان در سنين ابتداي جواني 20 تا 29 سال قرار دارند، البته آمار مراكز بازپروري سازمان بهزيستي با آمارهاي جامعه متفاوت است.
احمدرضا رادان جاشین فرمانده نیروی انتظامی نیز در خرداد ماه سال 90 تلویحا از توانایی کشور در ایجاد اشتغال برای 400-500 زن خیابانی خبر داد، اما نگفت که آیا تعداد زنان خیابانی، محدود به همین عدد 500 نفر است یا خیر؟
حالا نیز در جدید ترین آمار درباره آسیب شناسی زنان، معاون خدمات اجتماعی سازمان رفاه و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران، با اشاره به کاهش سن زنان کارتنخواب در پایتخت گفته که سن زنان کارتن خواب به 17 سال رسیده است.
رضا جهانگیریفردبا بیان اینکه اطلاع دقیقی از سن دقیق زنان کارتنخواب در شهر تهران در دست ندارم،تصریح کرده: هماکنون در شهر خانوادهای به همراه فرزندان خود بیخانمان هستند آیا میتوان استنباط کرد سن بیخانمانی به کودکان رسیده است.
وی با تاکید بر اینکه به طور کلی میانگین سنی زنان کارتنخواب کاهش یافته است، ادامه داده: زمانی در هشت سال گذشته عمده آمار زنان بیخانمان و کارتنخواب شهر تهران به زنان سالمند تعلق داشت اما این روزها شاهد حضور زنان جوان هستیم.
معاون خدمات اجتماعی سازمان رفاه و مشارکتهای اجتماعی شهرداری تهران با بیان اینکه علت اصلی افزایش تعداد کارتنخوابهای زن در شهر تهران اعتیاد است، همچنین گفته: زنان زودتر از مردان در برابر اعتیاد ضربه میخورند و از خانواده طرد میشوند از این رو در هر سن و سالی به بیخانمانی مبتلا میشوند.
این آمار در حالی ارائه می شود که بدون شک کارتن خوابی زنان جوان افزایش روسپیگری و فحشا را به دنبال خواهد داشت.آسیبی که همواره مسئولین از آن فرار کرده اند و هرگز به طور جدی به آن پرداخته نشده است.
در هر حال، طبق آمارهاي سال 90، «فقر» مهمترين عامل و «تعارضات خانوادگي» دومين عامل موثر در بروز پديده زنان خياباني است، اما آنچه در اين ميان حایز اهميت است اين است كه اين زنان حاضر در مراكز سازمان بهزيستي، معرف تمام زنان خياباني نيستند، چرا كه اغلب از طريق مراجع قضايي و انتظامي و به اجبار به سازمان بهزيستي معرفي ميشوند و به این ترتیب هرگز آمار درستی از تعداد این زنان در دست نیست و به طبع شناسایی و حل مشکلات آنها نیز دور از دسترس است و باید هر چه سریع تر تابوی آماری آسیب شناسی زنان بشکندتا شاید بتوان مشکلات آنها را برای بهبود حال جامعه حل کرد.