لندن-بی بی سی- روز چهارشنبه، ٢٧ شهریور (١٨ سپتامبر)، الکس سالموند، وزیر اول اسکاتلند با حضور در پارلمان محلی از پیشنهاد دولت خود برای استقلال این بخش از بریتانیا دفاع کرد و گفت که برگزاری همه‌پرسی استقلال اسکاتلند "فرصتی تاریخی" برای مردم این سرزمین خواهد بود.

 

قرار است همه‌پرسی استقلال اسکاتلند یک سال دیگر برگزار شود و در حالیکه حزب ملیگرای اسکاتلند، به رهبری آقای سالموند، از استقلال این سرزمین حمایت می‌کند، احزاب اصلی بریتانیا، از جمله حزب حاکم محافظه کار و حزب کارگر، همچنان خواستار حفظ یکپارچکی بریتانیا هستند.

 

آقای سالمون گفت که اسکاتلند "ارزشمندترین" بخش از کشور بریتانیاست و عملکرد دولت محلی نشان می‌دهد که به عنوان یک کشور مستقل، آینده روشن‌تری خواهد داشت.

 

همچنین، نیکلا استرجن، معاون وزیر اول اسکاتلند، گفته است که امیدوار است دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا، در یک مناظره عمومی با آقای سالموند با موضوع جدایی اسکاتلند شرکت کند.

 

پارلمان اسکاتلند

پارلمان اسکاتلند از اختیارات محدودی برخوردار است

 

وی با رد این نظر که اسکاتلند استطاعت اداره امور خود به عنوان یک کشور مستقل را ندارد، گفت که "ما یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان هسیتم و طی سی سال گذشته، مالیات سرانه مردم اسکاتلند به مراتب از متوسط مالیات سرانه پرداختی در کل بریتانیا بیشتر بوده است.

 

آقای استرجن افزود که در صورت استقلال اسکاتلند، این کشور به تناسب سهمی که در تولید ناخالص داخلی بریتانیا دارد، بخشی از بدهی‌های دولتی این کشور را برعهده خواهد گرفت.

 

بازگشت به گذشته؟

 

سرزمین اسکاتلند، با جمعیتی حدود پنج و نیم میلیون نفر از شصت و سه میلیون جمعیت بریتانیا، در کنار انگلستان و ایرلند شمالی یکی از سرزمین‌ها - یا ملت‌های - تشکیل دهنده کشور "پادشاهی متحده" است. کشور پادشاهی متحد معمولا بریتانیا هم خوانده می‌شود.

 

در اوایل قرن هفدهم، با درگذشت الیزابت اول، ملکه انگلستان و ایرلند که فرزندی از خود برجای نگذاشت، تاج و تحت انگلستان به جیمز، پادشاه وقت اسکاتلند رسید و او برای نخستین بار، پادشاه دو کشور مستقل اسکاتلند و انگلستان شد.

 

جیمز اول

استقلال اسکاتلند رابطه آن با انگلستان را به عصر جیمز اول باز می‌گرداند

 

در اوایل قرن هجدهم، پارلمان‌های انگلستان و اسکاتلند با تصویب "لایحه وحدت" تصمیم گرفتند که دو کشور اسکاتلند و انگلستان به یک کشور یکپارچه با عنوان "بریتانیا" تبدیل و پارلمان‌های دو کشور در هم ادغام شود. به این ترتیب، اسکاتلند موقعیت خود را به عنوان یک کشور مستقل با پارلمان ملی از دست داد و عملا تابع دولت مرکزی بریتانیا، مستقر در لندن شد.

 

در اوایل قرن نوزدهم، بنا بر ملاحظات ناشی از تحولات در شرایط بین‌المللی آن زمان، دولت بریتانیا اعلام کرد که عنوان این کشور را به "پادشاهی متحده بریتانیای کبیر و ایرلند" تغییر می‌دهد که همچنان عنوان رسمی بریتانیاست.

 

بریتانیای کبیر یک عنوان جغرافیایی است که به سرزمین شامل انگلستان، اسکاتلند و ویلز در غرب انگلستان اطلاق می‌شود.

 

برای سال‌ها، ملیگرایان اسکاتلندی خواستار استقلال عمل بیشتر مردم این سرزمین بودند که به تصویب قانون تشکیل پارلمان اسکاتلند و برگزاری نخستین انتخابات این پارلمان در سال ١٩٩٩ و تشکیل دولت محلی منجر شد. در حال حاضر، علاوه بر پارلمان ملی بریتانیا در لندن، سرزمین‌های ایرلند شمالی، ویلز و اسکاتلند نیز دارای مجالسی با اختیاراتی در زمینه اداره امور داخلی خود هستند.

 

پارلمان اسکاتلند بیش از ١٢٠ عضو دارد و بر اقدامات دولت محلی اسکاتلند نظارت می کند.

 

در صورت استقلال اسکاتلند و باقی ماندن ملکه بریتانیا به عنوان رئیس کشور جدید، رابطه بین این کشور و انگلستان کمابیش به وضعیت پانصد سال پیش باز می‌گردد.