یک هسته کاج متعلق به درخت کاج سوئیسی (Pinuscembra) – که در حال حاضر در این منطقه منقرض شده چون آب و هوای این منطقه به شدت گرم است – ۴۵ هزار تا ۴۸ هزار سال پیش توسط این مردم در غار برای پخت و پز و روشنایی مصرف شده بود.

 

محققان امیدوارند که از طریق یک تکنیک نوظهور به نام aDNA رسوبی (DNA باستانی) بتوانند تشخیص دهند که نئاندرتال ها هسته کاج را کبابی می کردند یا یک گونه ی انسانی این کار را انجام می داد.

 

همچنین دکتر نجمان : «مهمترین چیزی که در اکتشافات غار سال ۲۰۱۱ پیدا کردیم یک میلۀ استخوانی منحصربه فرد– احتمالأ بخشی از یک گردنبند بود – که مهارت خارق العاده و هنر ساخت نفیس این مردم را نشان می دهد.

نویسنده دکتر دونکان رایت از دانشگاه ملی استرالیا افزود: «این قدیمی ترین شیِ قابل حملی است که در هر منطقه ای از اروپای مرکزی پیدا شده و شواهدی را از علامت دهی اجتماعی ارائه می دهد؛ این شی احتمالأ به عنوان گردنبند استفاده می شده و به هویتِ دارنده آن اشاره داشته است.

 

 دکتر رایت گفت: بر اساس آثار باستانی می توانیم بگوییم که گروه های کوچکی از افراد در دوره یخبندان در این غار زندگی می کردند و خود را بخوبی با شرایط سخت و طاقت فرسا وفق داده بودند. این احتمال وجود دارد که دو گونه ی متفاوت انسانی نیز در این منطقه با یکدیگر ملاقات کرده باشند.

 

 

در این راستا دکتر نجمان افزود، «مهمترین چیزی که در اکتشافات غار سال ۲۰۱۱ پیدا کردیم یک میلۀ استخوانی منحصربه فرد– احتمالأ بخشی از یک گردنبند بود – که مهارت خارق العاده و هنر ساخت نفیس این مردم را نشان می دهد که «نئاندرتال ها تمایل داشتند در یک محل زندگی کنند و اگرچه می دانیم که از سطح بالایی از فعالیت فیزیکی برخوردار بودند، بیشتر مواقع تمایل داشتند به محل یکسانی بازگردند. در مقابل، انسان های مدرن تمایل داشتند محل اقامت خود را بیشتر تغییر دهند، این تفاوت در سطح تحرک مسکونی به انسان های مدرن کمک کرد تا در محیط های طاقت فرسا داوم بیاورند زیرا توانستند با گروه های دیگر ملاقات کنند و ناباروری را کاهش دهند.» این تحقیق اخیرأ در نسخۀ آنلاین مجله Human Evolution منتشر شده است.