بی بی سی فارسی- پروفسور جیمی متیوز گفت:‌ "تکنیک ما می تواند ابعاد و درخشندگی ستاره را آشکار کند، و اینکه آیا سیاره حول آن دارای ابعاد و دمای مناسب برای تشکیل اقیانوس ها هست یا خیر."

نتایج این مطالعه در نشریه "ساینس ادونسز" منتشر شده است.

گرانش سطح، نیرویی است که همه مواد سطح ستاره را به سوی مرکز آن می کشد.

شدت جاذبه ستارگان معمولا با کمک درخشندگی آنها محاسبه می شود، اما این شیوه فقط در مورد نزدیک ترین و درخشان ترین ستارگان موثر است.

اکنون تیمی از محققان دانشگاه وین به سرپرستی توماس کالینجر با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی کپلر - که ماموریتش جستجو برای یافتن سیاراتی در اطراف ستارگان است - نشان داده است تغییرات در درخشندگی ستارگان دوردست می تواند راه بهتری برای اندازه گیری دقیقتر میزان جاذبه سطح آنها باشد.

محققان می گویند که سرعت وقوع تلاطم ها و ارتعاش ها در سطح ستاره - که با بررسی نوسان ها در درخشندگی اش حساب می شود - میزان گرانش سطحی را به دست می دهد.

ماموریت‌های آینده فضایی به جستجوی کرات دورافتاده که ممکن است حاوی اقیانوس ها و حتی موجودات زنده باشند برخواهند آمد.

دکتر کالینجر می گوید که این تکنیک می تواند در تحلیل داده های جمع آوری شده در این ماموریت ها برای درک ماهیت ستارگانی مثل خورشید و یافتن کراتی مثل زمین به کار آید.

کراتی به اندازه زمین

از آنجا که گرانش سطح به جرم و شعاع ستاره بستگی دارد، شیوه تازه همچنین می تواند در محاسبه جرم و اندازه ستارگان دورافتاده و سیاراتی که احتمالا دور آنها می گردند به منجمان کمک کند.

پروفسور متیوز از دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا گفت: "اگر ستاره مرکزی را نشناسیم، نمی توانیم سیارات اطراف آن را بشناسیم."

"اگر سیاره ای در اطراف ستاره ای که فکر می کنیم شبیه خورشید است بیابیم اما عملا بسیار عظیم تر است، در آن صورت ممکن است خود را گول بزنیم و فکر کنیم چیزی شبیه به زمین با قابلیت سکونت یافته ایم."