ایران اسرار- يك مقام نزديك به شوراي عالي هسته اي رژيم كه نخواست نامش فاش شود، از جلسات اين شورا بعداز شكست مذاكرات ژنو در 7 و 8 و 9 نوامبر 2013 خبر داد، كه حسن روحاني رئيس شورا و اعضاي آن انتظار اين شكست را نداشتند و بخاطر فشار تحريم ها در اين 10 روز جلسات مرتب تشكيل داده و گزارش آنرا براي خامنه اي و رفسنجاني ميفرستادند حسن روحاني بعداز جلسه اي سران در مورد هسته اي در شوراي عالي هسته اي مطرح كرد كه در جلسه سران تصميم گرفته شد كه روي تصريح حق غني سازي در اين مرحله كوتاه بيائيم، اگر ايستادگي كنيم مذاكرات به احتمال قوي به شكست مي انجامد. بدنبال اين تصميم بود كه جواد ظريف در 27 خرداد ماه 92 در گفتگو با ايسنا كوتاه آمدن موضع رژيم را از شناسائي حق غني سازي را اعلام كرد و گفت: «ما حق غنی‌سازی ایران را نه تنها غیرقابل مذاکره می‌دانیم، بلکه هیچ ضرورتی برای شناسایی آن به عنوان یک «حق» نمی‌بینیم، زیرا این حق غیرقابل انفکاک است و همه کشورها باید به آن احترام بگذارند».

حق غني سازي عامل بن بست مذاكرات

مايكل كراولي در مقاله ای برای هفته نامه امریکایی تایم که روز 28 آبان 1392 (19 نوامبر 2013) منتشر شده با اشاره به اینکه «يكي از دشوار ترين سوالات عبارت است از اين كه آيا ايران از «حق» غني سازي اورانيوم برخوردار است يا خير» نوشت: «پاسخ آمريكا به اين سوال «قطعا خير» و پاسخ ايران «صد درصد بله» است. ديپلمات هاي غربي مي گويند اين اختلاف نظر دليل اصلي به بن بست رسيدن آخرين دور مذاكراتي است كه ماه (ميلادي ) جاري برگزار شد هر دو طرف متوجه هستند كه اين مسئله در مركز تلاش هاي مربوط به جلوگيري از دستيابي ايران به سلاح هسته اي قرار دارد ».

تایم در ادامه با تاکید بر اینکه «توافقی که غنی سازی ایران را در بر نداشته باشد به نتیجه نمی رسد»، اضافه کرد: «بيشتر كارشناسان مي گويند احتمال به نتيجه رسيدن توافقي كه به موجب آن ايران حق ادامه غني سازي اورانيوم در داخل خاك خود- ولو تحت نظارت دقيق - را نداشته باشد، بسيار اندك است. رابرت آينهورن، عضو انديشكده آمريكايي بروكينگز كه پيش تر در وزارت خارجه دولت اوباما در زمينه كنترل تسليحات و منع اشاعه تسليحات هسته اي فعاليت كرده است معتقد است نمي توان توافقي را تصور كرد كه در آن ايران از تمامي فعاليت هاي غني سازي اش در داخل دست بكشد».

نویسنده تایم علت این امر را که چرا امریکا حاضر به پذیرش حق غنی سازی ایران نیست، اینگونه توضیح داده است: «بليز ميزتال، عضو انديشكده آمريكايي «مركز سياست هاي دوحزبي» مي گويد دادن حق غني سازي به ايران خط بطلاني بر پيمان ان پي تي خواهد بود. با اين حال، اگر قدرت هاي بزرگ جهان «حق» غني سازي اورانيوم ايران را به رسميت بشناسند، مسئله محدود ساختن برنامه هسته اي ايران پيچيده تر مي شود. آينهورن مي گويد آمريكا از بيم اين كه «حق» تضمين شده ايران باعت شود مقامات اين كشور بر وجود برنامه غني سازي كامل پافشاري كنند، در مقابل تقاضاهاي جمهوري اسلامي در اين زمينه مقاومت كرده است».

این هفته نامه امریکایی ادامه داده است: «اگر آمريكا به صراحت «حق» ايران براي غني سازي را بپذيرد، اساس تحريم هاي بين المللي عليه ايران حتي در صورتي كه اين كشور غني سازي اورانيوم را به فراتر از خلوص مورد نياز براي اهداف صلح آميز افزايش دهد وجاهت قانوني خود را از دست خواهد داد و اگر كار به جايي بكشد كه استفاده از توان نظامي ضرورت يابد، تامين مجوز حمله به كشوري كه از «حق» تضمين شده و صريح برخوردار است در سازمان ملل متحد كار آساني نخواهد بود».

نویسنده در پایان نوشته است امریکا قصد دارد عملا اجازه غنی سازی محدود را به ایران بدهد بی آنکه حق ایران را برای این کار به رسمیت بشناسد: «توافق هسته اي كنوني مطرح شده با ايران بايد دو گام مهم بردارد: عملا به ايران حق غني سازي بدهد بي آنكه اين حق را قانوني  اعلام كند. خوشبختانه ظريف اخيرا اعلام كرده است ايران در مورد اين مسئله انعطاف پذير خواهد بود. طبق گزارش رسانه هاي ايراني، وي گفت : ما حق غني سازي را لاينفك مي دانيم اما ضرورتي نمي بينيم كه به عنوان يك حق به رسميت شناخته شود. ظاهرا ظريف منظورش اين بوده است كه حق مذكور آنقدر مشخص است كه لازم نيست قدرت هاي بزرگ جهان زحمت اعطاي آن را متحمل شوند». اين ادبيات دال بر «پذيرش وجود اختلاف نظر» مي تواند با معيارهاي آمريكا مطابقت داشته باشد. گري سيموركه تا چندي پيش از شخصيت هاي قدرتمند كاخ سفيد در زمينه مبارزه با اشاعه تسليحات هسته اي بود، مي گويد: هر گونه توافق احتمالي، مسئله حق غني سازي را سرهم بندي خواهد كرد. ما توافق مي كنيم كه ايران برنامه غني سازي محدود داشته باشد بي آن كه به صراحت اين حق را بپذيريم؛ و ايران نيز مدعي مي شود ما حق غني سازي اش را به رسميت شناخته ايم زيرا با برنامه غني سازي محدودش توافق كرده ايم».

******

 

درباره شوراي عالي هسته اي