رویدادهای جاری و آن چه که بر مردم ایران به طور مداوم تحمیل می شود، واقعیت کلید حسن روحانی برای باز کردن قفلهای بحران را در همان قد و قامت پوسترهای رنگین اش به نمایش می گذارد. آمار اخیر رئیس ستاد قوه قضائیه در رابطه با درآمد برادران قاچاقجی، زنگ زدگی کلید روحانی را به خوبی عیان می کند. پیش بینی می شود که صاحب کلید به تدارکاتچی بودن خود و بی فایده بودن کلید حل بحران اعتراف کند.

رئیس ستاد مبارزه با قاچاق کالا روز پنجشنبه 5 آذر، درآمد سالیانه قاچاقچیان را «معادل بودجه عمرانی 2 سال کشور» و فراتر از 20 میلیارد دلار در سال برآورد کرد.

پایوران رژیم در قیل و قالها و زد و خوردهای جناحی با آهنگ بگم بگم، فقط اعترافهای دانه ریزهای شبکه قاچاق را به رُخ هم می کِشَند و کانون اصلی مافیای قاچاق یعنی وابستگان به بیت خامنه ای و برادران قاچاقچی را نادیده می گیرند. واقعیت این است که حجم کلان قاچاق و اقتصاد پنهان و زیر زمینی همراه با سودهای کلان که دشمن درجه یک توسعه و رشد تولید است، نمی تواند از دید و مشام پاسداران و بیت خامنه ای پنهان بماند.

بر اساس داده های آماری، بخشی از در آمد قاچاقچیان از «جا به جایی کالاهای قاجاق» و کالای آرایشی، دارویی و بهداشتی که «تاریخ گذشته و فاسد ... و غیر استاندارد و آلوده» است، به دست می آید. رئیس ستاد مبارزه با قاچاق کالا، پیامد این میزان درآمد در جا به جایی کالا را «حذف نزدیک به 2 میلیون فرصت شغلی در کشور» تخمین زده است.

در رویدادی دیگر، مشاور سرکرده نیروی قدس سپاه پاسداران، در روز پنچشنبه 5 آذر از تبدیل ایران به زرادخانه نظامی پرده برداری کرد. وی در حالی که ساخت سلاح هسته ای را آسان تر از ساخت یک عینک اعلام کرد، از داشتن 14 انبار زیرزمینی موشک به نام 14 معصوم در عمق 30 تا 500 متری، پرده برداشت. وی با این انبارهای موشک همه جهان را تهدید کرد که «این مراکز به صورت اتوماتیک تمام مراکز مهم کشور حمله کننده را موشک باران می کند.»

این داعشی ولایت فقیهی به دنبال پرده برداری از زرادخانه موجود به تبدیل سرزمین ایران به انبار اتمی اعتراف کرد که جمهوری اسلامی تنها رژیم روی کره زمین است که «تمام مساحت کشور را به پازلهای 20 کیلومتر در 20 کیلومتر تقسیم کرده و وسط هر یک از این پازلها پدافند گذاشته است.»

تندیگی دو خبر مربوط به قاچاق و انبارهای موشکی در کنار آمار مربوط به گسترش فقر و بی خانمانی و تعطیلی واحدهای تولیدی و آسیبهای ناشی از آن، هیچ چشم انداز مثبت برای حل بحران اقتصادی از طریق کلید پوسیده و زنگ زده روحانی را نشان نمی دهد. راه حل غلبه بر بحران اقتصادی در قدم اول سیاسی بوده و از طریق سرنگونی رژیم حاکم بر ایران میسر است.