آثار جف کونز، به ویژه پیکره‌های عظیم او به اسباب‌بازی پسربچه‌ها و عروسک‌های دختربچه‌ها می‌مانند. این آثار بازی‌گوشانه، بخشی از هنر امروز هستند. فرانکفورت دو نمایشگاه بزرگ را به مشهورترین هنرمند امریکا اختصاص داده است.
رادیو آلمان- کونز ۵۷ سال دارد. او از سال‌های جوانی در دهه‌ی ۱۹۸۰ به نامی آشنا در هنرهای تجسمی آمریکا بدل شد و در ۲۰ سال گذشته همواره از کوشاترین و موفق‌ترین هنرمندان مدرن بوده است. او در بستر هنر پاپ پرورش یافته، اما آفرینش او سبک و ویژگی‌های خود را دارد.
در آثار کونز نباید به دنبال معانی عمیق یا مفاهیم پنهان بود. البته منتقدانی هم هستند که در تفسیر آثار او مهارت دارند و درباره‌ی ابعاد پنهان آن‌ها سخنرانی یا قلم‌فرسایی می‌کنند. اما شگرد اصلی کونز یکسره در بازنمایی و آشکارسازی است. شاید به همین خاطر است که از پیکره‌های او بهتر می‌توان به گوهر "هنر" او دست یافت و آن را باور کرد.
کونز تصویرگر آرمانی دنیای خیال است که به اضطراب‌ها و نگرانی‌های دنیای واقعی کاری ندارد. او در مصاحبه‌ای می‌گوید: «من به آن دم آخر فکر می‌کنم. موقعی که در بستر مرگ دراز کشیده‌ایم و با حسرت به یاد می‌آوریم: آخ، چرا در زندگی فرصت را هدر دادم و آن کار را نکردم؟»
کونز هنرمندی امروزی است که از تمام دستاوردها و امکانات فنی دنیای ما استفاده می‌کند. در کارگاه بزرگ او در نیویورک چندین دستیار وظیفه دارند که طرح‌های او را پیاده کنند. او را نمی‌توان با هنرمندان "کلاسیک" مقایسه کرد. او حتی با اندی وارهول هم قابل مقایسه نیست، شاید بتوان او را با مایکل جکسون و مادونا در یک طراز قرار داد، که سیمای هردو نیز در هنر او وارد شده است.
دو نمایشگاهی که در فرانکفورت برپا شده، فرصتی است برای آشنایی با چهره‌ای که در هنر روزگار ما جایگاهی استوار یافته است، چه اهمیتی دارد که او را یک نابغه بدانیم یا یک شارلاتان. مهم این است که او موفق‌ترین هنرمند دنیای ماست، زیرا "گران‌ترین" است.
دو نمایشگاهی که از آثار جف کونز در فرانکفورت برگزار شده با تدارکاتی مفصل و امکاناتی درخور فراهم آمده است. این دو نمایشگاه بزرگ تا ۲۳ سپتامبر ادامه دارند.